SUÇLUSUN…!

SUÇLUSUN…!

 

-Suçlusun, cezanı çekeceksin?

-Neden, ben ne yaptım ki?

-Suçlusun…! Buradaydın çünkü…

&&&

Çoğumuz suçlu olmak için kötü, zararlı bir şeyler yapmış olmak gerektiğini düşünürüz. “Ben ne yaptım ki?” diye savunuruz kendimizi.

*

İşin kötüsü de bu işte. Hiçbir şey yapmadık ve tam da bu yüzden suçluyuz.

*

Hepimiz buradaydık. Her şey içinde yaşadığımız şu kirli dünyada yaşandı. Gözümüzün önündeydi yerlerde sürünen insanlar, kulaklarımızı tırmalayacak kadar çarpıcıydı acı çekenlerin çığlıkları.

*

Kendimizi masum sandık. Çünkü öldüren, acı çektiren biz değildik. Üstelik ne ölen bizdendi ne de acı çeken.

*

Gözümüzün önünde insanlar öldürüldü. Ölenin değerini bize yakınlığıyla ölçtük. Acımız ve merhametimiz de buna göre boyutlandı.

*

Kendi ölülerimiz için ağladık, gözyaşı döktük ama başka ölüleri yuhaladık.

*

Her ölenle insanlık da ölüyordu, biz de ölüyorduk ölen kadar. Ağlayan anaların acılarıyla analarımızın acıları kardeşti. Tüm anaların gözyaşları tuzlu, tüm ölenlerin kanları kırmızıydı; ama biz yalnız bizim saydıklarımızı gördük.

*

İnsan olmayı marifet saydık. İnsan olmanın ne anlama geldiğini düşünmeden. Kötülük düşündük daha çok; ama düşünme yeteneğimizle övündük. Konuşma yeteneğimiz vardı. Hep konuştuk, çok konuştuk; ama bir şey söylemedik. En büyük yaraları dilimizle açtık yüreklerde.

*

Ellerimiz vardı, tutma yeteneği hayli gelişmiş. Düşenin elinden tutmak varken silah tuttuk yazık ki.

*

Ayaklarımız vardı üzerinde kasım kasım kasılarak yürüdüğümüz. Uçurumda olanları, uçurumun kıyısında dolaşanları tekmeledik; üstümüzü-başımızı, kokuşmuş dünyamızı daha da kirletmelerinden korktuk.

*

Kaybedeni kazanmak, düşeni kaldırmak diye bir derdimiz olmadı. Güya insandık ama “Kurt Kanunu” egemendi ruhlarımıza. Düşenleri yedik, yenmelerine göz yumduk bu yüzden.

*

Dünyayı bizim sandık, hayvanları, bitkileri malımız belledik. İnsan olmakla, Yüce yaratıcının bizi “Eşref-i mahlukat (yaratılmışların şereflisi)” olarak tanımlamasıyla övündük.

*

Kibrimiz onca büyüktü ki bilmem kaç bin peygamberin, binlerce yılda, kim bilir hangi fedakârlıklara rağmen adam edemediği tek yaratık olduğumuzu aklımıza bile getirmedik.

*

Dünyayı cennete çevirmemiz karşılığında  ebedi bir cennet vaad edilmişti bize. Bizse el birliğiyle dünyayı cehenneme çevirdik.

*

Giderken hayli odun götüreceğiz cehennem kazanı için.

&&&

-Ben silah tutmadım ki…Benim elimde balta yoktu ki…Ben kimseye tekme vurmadım ki…

*

Belki haklısın. Bunları yapmadın belki. Ama gözlerin vardı, görmezden geldin. Kulakların vardı, duymazdan geldin.

*

Görebiliyordun; ama rahatın için kargaların kılavuzluğuna razı oldun. Duyuyordun; ama dört bir tarafından yükselen çığlıkları duymadın. Çünkü çığlık atan sen değildin, seninkiler değildi.

*

Silah tutanın, tekme atanın, gönül kapılarımızı tekmeleyenlerin arkasında sen vardın. Onlara bu cesareti, cür’eti sen verdin.

*

Hep başkaları suçluydu senin gözünde; ama o suçun, suçluların arkasında senin aymazlığın, sünepeliğin, bir türlü bozulmasını göze alamadığın kokuşmuş hayatın vardı.

*

Şimdi kalkıp da “Ben ne yaptım ki? “diyerek sıyrılmaya çalışma…

*

Suçlusun, çünkü buradaydın.

*

Suçluyuz, çünkü buradaydık.

*

Bu oyunun oyuncusu olmasak da çılgınca alkışlayan seyircileriydik.

*

Kimse bizi kandırmadı. Yalnız başka yalanlara, yalancılara inanmakla kalmadık, kendimize de yalan söyledik. Bile bile aldandık. Maske taktık birilerini aldatmak için.

*

Suçlusun ey insan…! Cezanı çekeceksin…!

*

En büyük günahkarlar seyircilerdir.

*

Oyuna katılmasan da hep seyrettin çünkü …