EY DOST

 

 

EY DOST

 

Gülistanda dikenlere  düşerim
Sezdirmem gizlice kanarım ey dost

Dertler ile demlendikçe pişerim

Kendi yangınımda yanarım ey dost

 

 

Fırtınaya doğru uçan kuşlarda

Yalnızlıktan üşüdüğüm kışlarda
Dostluğa yükselen sarp yokuşlarda

Kendimi dervişçe sınarım ey dost

 

 

Sevgilinin sözü ok  olur bazen

Nefsim bedenime yük olur bazen

Onu ıslah etmek hak olur bazen

Ellere bırakmam kınarım ey dost

 

Şiirlerim acılardan hediye

Ozanlık sırrı bu  sormayın niye

Gözümün yaşıyla yeşerir diye

Kurumuş dallara konarım ey dost

 

 

Aşığa ezası bitmezmiş gülün

Bağrı aşk oduyla yanık bülbülün

Ateşten korkusu olur mu külün

Ben yangın içinde donarım ey dost

 

 

Kanarken insanlık zulmün elinde

Aşığın silahı sözdür dilinde

Dünyayı kaplayan nefret çölünde
Sevgiler çileyen pınarım ey dost

 

Bir gece semadan bir yıldız kayar

Bu semavi  göçü  bir davet sayar

Hakkın çağrısını canımda duyar

Onunla birlikte sönerim ey dost

 

 

Ömür boyu alışmadım rahata

Beş para vermedim bu saltanata

Dostlar omuzunda dört kollu ata

Hiç sitem etmeden binerim ey dost

 

 

Rızkım bittiği gün fani cihanda
Yatağım  hazırdır  ebedi  handa

Bir düdük duyulur son istasyonda

Dünya treninden inerim ey dost